CHAPTER 6: I've tried to ask myself, should I see someone else...

-Dobra, łamagi, nie mamy czasu, żeby ćwiczyć każdego z osobna!- wrzasnęła trenerka po pierwszej, morderczej godzinie w-fu. Oparłam ręce na kolanach, nieludzko zmęczona po wykonaniu piętnastu okrążeń sali, dwudziestu dwutaktów i około czterystu ćwiczeń z podawaniem piłki kolejnym zawodnikom. Na ławce siedziała Scarlett i klęła na każdą źle poprowadzoną akcję. "Przeżywa jak mrówka okres." pomyślałam ciężko sapiąc. Nie miałam siły nawet, żeby się uśmiechnąć. "I o to chodziło. Chciałaś odreagować, racja?" Racja, racja.
-Niektórzy z was są do niczego, a za chwilę zaczyna się sezon i musimy wybrać zawodników do drużyn. Brakuje nam kilku rezerwowych u chłopaków i dwie zawodniczki plus rezerwowe u dziewczyn. Podzielę was na drużyny, gramy pełną godzinę!- dmuchnęła w gwizdek i ustawiliśmy się na linii.
Pięknie. Trafiłam do drużyny z Zaynem. Bosko. Jak poda do mnie piłkę, to będzie cud. "Na podwórku ci ją odrzucił, pamiętasz?" Jasne, tylko nie mam pewności, że to był on. Ustawiliśmy się na boisku i na kolejny gwizdek nauczycielki zaczęliśmy grę. Jakiś chłopak podał do mnie piłkę i zaczęłam kozłować biegnąc sprintem wzdłuż linii boiska. Odgrodziłam się ręką od blokującego mnie Nialla i podałam dołem do wysokiej brunetki. Spróbowała rzucić do kosza, ale piłka odbiła się od obręczy i wpadła w ręce jakiejś blondynki z przeciwnej drużyny. Kurdee.
Jakieś pół godziny i około dziesięciu punktów później byłam znów zlana potem, ale zadowolona, bo trafiłam dwa razy do kosza dając naszej drużynie dwupunktową przewagę. Zayn omijał mnie szerokim łukiem i wolał, żeby piłka wpadła w ręce przeciwnika niż żebym ja wrzuciła ją do kosza. "Chore. Po prostu chore. Co mu aż tak we mnie nie pasuje?!" wkurzałam się, gdy piłka znowu trafiła do Harry'ego. Zablokowałam go, ale to nie pomogło. Jego drużyna zdobyła kolejne punkty. Jedyne co uzyskałam, to pełen zadowolenia uśmiech na jego twarzy, gdy przypadkowo otarłam się o jego ramię. Cholera.
-Ruszajcie się, jesteście jak jakieś pieprzone ślimaki!- wrzasnęła trenerka. "Ale siekiera. Już ją lubię za taki wycisk." Piłka wypadła poza boisko, Zayn miał wyrzucić ją z autu.
-Podaj!- krzyknęłam blokując jakiegoś niskiego, wątłego chłopaczka, którego widziałam chyba na chemii. Pan Malik popatrzył na mnie przez chwilę, a potem podał piłkę jakiejś Anne. Przygryzłam wargę powstrzymując się od głośnego przekleństwa. Pognałam pod kosz, żeby odebrać piłkę i wtedy nagle wylądowałam na parkiecie. "Ale boli..." jęknęłam czując już rosnącego na biodrze siniaka.
-To był faul, Horan!- krzyknęła nauczycielka. Z trudem podniosłam się z boiska. "Auaaa!"- Możesz grać, dobrze się czujesz?- zapytała takim głosem, że nie śmiałam zaprzeczyć.
-Wszystko okej.- podniosłam kciuk w górę masując delikatnie biodro.
-Dobra, Sorset, dajesz rzuty karne. Masz dwie szanse.- wcisnęła mi w ręce piłkę.- Stawaj na linii. Jak trafisz oba, to twoja drużyna wygra. Wyobraź sobie, że to najważniejszy mecz twojego życia, a trybuny pękają w szwach, żeby zobaczyć twoje rzuty. Musisz trafić.- "Nie ma co, genialna motywacja. Super, że nie stresuję się przed ludźmi, bo taki widok w wyobraźni nie skończyłby się dobrze."
Ustawiłam się na linii. Szybko oceniłam odległość. Jakieś pięć metrów do kosza... Może nawet mniej. Uniosłam piłkę na ugiętych rękach i lekko podskoczyłam wrzucając piłkę do kosza. Nie dotknęła obręczy, prześlizgnęła się przez siatkę i odbiła się parę razy od parkietu wracając prosto w moje ręce. Perfekcyjny rzut. Jeszcze jedna szansa. Dokładnie powtórzyłam poprzedni ruch i piłka ponownie wylądowała w koszu. "Taaak!"
-Nieźle, Sorset.- trenerka spojrzała na mnie z uznaniem.- Chciałabyś dołączyć do drużyny?
-No jasne!- nie wahałam się ani chwili. Od zawsze chciałam grać w kosza.
-To super. Treningi zaczynają się w przyszłym tygodniu, Wilson ci wszystko wytłumaczy.- kiwnęła głową w stronę Scarlett, która uśmiechała się szeroko do mnie ze swojego miejsca na ławce. "Udało się. Jestem w drużynie..."



-Co ci odbiło, żeby z nią gadać?
-A co tobie odbiło, że reagujesz na nią jak na jakiegoś komara?- odciąłem się zakładając czystą koszulkę po prysznicu.
-Bo jest cholernie wkurzająca? Czepia się wszystkiego, a w szczególności mnie.- mruknął Zayn.
-Ciebie to w ogóle nie wolno tknąć, bo od razu się izolujesz. Co ci się stało? Jeszcze przed wakacjami byłeś zupełnie inny.
-Nic mi nie jest!- "Jasne. To czemu łazisz taki wkurwiony?"- A ta cała Jennifer to wpieniająca laska, jeszcze wspomnisz moje słowa.
-Ty, stary, może ona się tobie podoba? I nie wiesz, co zrobić, żeby zauważyła w tobie faceta, bo liczy tylko na przyjaźń?- wypaliłem i zobaczyłem, jak Malik spina się i rzuca z wściekłością ręcznik na podłogę.
-Wiesz co, Horan? Pierdol się.- złapał plecak i wypadł z szatni na korytarz.
-Co go ugryzło?- zwróciłem się do Harry'ego. Styles siedział na ławce i maślanym wzrokiem gapił się w ścianę. "Kolejny nie do życia. Co za ludzie..." jęknąłem w duchu machając kumplowi ręką przed oczami.- Hazz!
-Co?- podniósł na mnie nieprzytomny wzrok. "Ja pierdzielę..."
-Zakochałeś się czy co?
-Ma zajebiste nogi.- powiedział.
-Kto? Jen?
-Aha.- przytaknął, a ja walnąłem się z całej siły ręką w czoło. "Zakochany kundel."
-Super i co? Będziesz do niej startował? Jak na razie masz u niej minus trzysta punktów.- stwierdziłem sarkastycznie chowając ciuchy do plecaka.
-Nie moja wina, że jak ją widzę, to mnie ścina.- popatrzyłem na niego i ryknąłem śmiechem.
-Serio?! Wina, ścina? Poetą będziesz? Może jeszcze piosenkę dla niej napiszesz?
-Jak na razie planuję tylko ją uwieść i przelecieć.
-Uważaj, bo jeszcze ci się da.- wyszedłem na korytarz. Zaraz miałem mieć chemię. "Na głodnego nic do głowy nie wejdzie... Żebym jeszcze chciał, żeby mi coś weszło do tej głowy." pomyślałem zatrzymując się przed automatem ze słodyczami. Wyciągnąłem dwa batoniki i puszkę z energetykiem, żeby nie usnąć i ruszyłem pod klasę. Jeśli Towers planuje jakąś kartkówkę, to chyba ją zastrzelę. Niech najpierw przeczyta podręcznik "Jak skutecznie nauczyć beznadziejnego przedmiotu". Oby Malik miał potem dobry humor, bo jeśli mi tego idiotyzmu nie wytłumaczy, to będę kiblował. Swoją drogą, ciekawe jakim cudem on się zna na tych fizykach, chemiach, matematykach itp. itd?
-O cześć, Jen!- pod klasą siedziała moja nowa znajoma. Podniosła wzrok znad książki.
-Cześć, Niall.
-Co czytasz?- klapnąłem na podłogę obok niej i odwinąłem z papierka Snickersa.
-Książkę.- odpowiedziała odkrywczo.
-No co ty nie powiesz.- zironizowałem. "Sam bym w życiu na to nie wpadł!"
-Jenni...fer.- Eleanor Calder właśnie przeszła zawał serca na widok swojej przyjaciółki siedzącej obok mnie. Jeśli mam być szczery, to Zayn i Harry budują ten cały wizerunek bad boy'ów. Nie przeczę, fucha mi się podoba, bo trzepiemy kasy jak lodu, ale nie ma sensu zrównywać z ziemią wszystkich dookoła.
-Emm... Mogę z tobą chwilę pogadać?- Els przestępowała z nogi na nogę patrząc na mnie nerwowo. "Czy ja gryzę?"
-Jasne.- Jen szybko podniosła się z podłogi nawet na mnie nie patrząc.- Na razie, Niall.- odeszła pod ścianę z Eleanor. "Nie boi się innych, nie przejmuje się, co ludzie o niej pomyślą... Zdecydowanie warto się z nią zaprzyjaźnić..."



-Czy ty masz pojęcie, z kim rozmawiałaś przed chwilą?- "krzyknęła" szeptem Els.
-Tak. Niall Horan.- odpowiedziałam zdecydowanie. "No, chyba że to jego sobowtór."
-Serio chcesz się z nim kumplować? Przecież on nie marzy o niczym innym, niż żeby się tobą zająć... w sensie zaciągnąć do łóżka.- zerknęła nerwowo na chłopaka, który kończył batonika przeglądając jakiś zeszyt.
-Nie sądzę. Gadałam z nim przed w-fem i był całkiem spoko... Stwierdził, że woli blondynki.
-Nie powiedziałabym. Jego obecna dziewczyna jest ruda.
-Ta, co siedziała przy ich stoliku?- El skinęła głową.
-Tak. Ale inni też mówią, że jest jego przyjaciółką z korzyściami.- oznajmiła unosząc brwi. Znowu nerwowe spojrzenie w kierunku Nialla. "Spokojnie, dziewczyno... On raczej nie gryzie, wścieklizny chyba też nie ma, bo by było widać. Zresztą, gdyby miał wściekliznę czy inne choróbsko, to przeniósłby je drogą płciową i połowa dziewczyn w szkole miałaby to samo. Jeżeli to prawda, co o nim mówią."
-Okeeej.- nie potrzebowałam tej wiedzy, naprawdę. Ale znam już Eleanor Calder na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że jak chcę plotek, to muszę pójść do niej. Wie wszystko o wszystkich. Wiadomości prawdziwe przeplatane z plotkami. Ciekawe, co ludzie gadają o mnie. "Chyba wolę na razie nie wiedzieć..."- A co wcześniej chciałaś mi powiedzieć?
-Czekaj... A! Już wiem! Podobno...- zniżyła głos. Kolejna ploteczka.- Podobno dyrektor jednak nie zrezygnuje z naszej tradycji i za dwa tygodnie robią nam imprezę!- zmarszczyłam brwi. Nie bardzo wiedziałam, o co chodzi.
-El, jakbyś zapomniała, to jestem tu nowa i nie mam pojęcia, o jakiej imprezie mówisz.- dziewczyna westchnęła i pociągnęła mnie na parapet.
-Co roku nasza szkoła organizuje imprezę halloweenową.- wyjaśniła. "Halloween. Ja i to święto nie przepadamy za sobą nawzajem, no ale..."- Ale to nie jest zwykła dyskoteka, tylko bal przebierańców, wiesz, stroje, maski i tak dalej. Potem jest niezła jazda z odgadywaniem, kto był kim. Jakiś czas temu podobno dziewczyna obściskiwała się z innym kolesiem tylko dlatego, że był przebrany jak jej facet, ale nie wiadomo, czy nie zdradziła go już wcześniej... No, w każdym bądź razie, rok temu ktoś podpalił poncz i uruchomił alarm przeciwpożarowy. Połowa ludzi była pijana lub naćpana, więc trudności z ewakuacją, wymiotowanie, tratowanie się nawzajem, ogólna panika, wiesz. I nauczyciele protestowali przeciwko imprezie, ale dyro podobno wyraził jednak na to zgodę.
-Super.- westchnęłam.- Ale na mnie nie licz. Raczej nie przyjdę.
-Jak to?- Els otworzyła szeroko oczy.- Przecież to największa impreza w szkole, nie licząc balu maturalnego!
-Mam żałobę. Moi rodzice niedawno zginęli w wypadku.- powiedziałam cicho przygryzając wargę. Nie lubię tych wspomnień.
-O matko... Przepraszam, przepraszam, nie wiedziałam!- El przytuliła mnie mocno.- Wiesz, zdecydujesz czy chcesz przyjść czy nie... Ale myślę, że bawiłabyś się dobrze. Kurczę, w ogóle nie widać, że masz żałobę.
-Rodzice by nie chcieli, żebym chodziła cała na czarno. Mama zawsze kupowała kolorowe ciuchy, nawet nie patrzyła na te czarne...- zacisnęłam powieki odganiając w myślach obraz moje mamy przy szafie, gdy opróżniała ją z czarnych ubrań. "Wiecznie kolorowa, wiecznie młoda, wiecznie radosna..."- Widzisz?- wskazałam na czarny T-shirt i czarną opaskę we włosach.- Symbolicznie.
-Teraz widzę...- zadzwonił dzwonek.- Cholera, mam zaraz Hollinsa! Ten dziadek zabije mnie za spóźnienie!- w panice zeskoczyła z parapetu i już pędziła korytarzem w stronę sali od angielskiego.- Zastanów się jeszcze nad tą imprezą!- wrzasnęła do mnie zanim zniknęła za rogiem. "Zastanowić się mogę, ale raczej nic nowego z tego nie wyniknie..."
Weszłam powoli do klasy i zajęłam swoje miejsce. Jakimś cudem udało mi się zająć ostatnią ławkę w środkowym rzędzie. Nienawidzę być na widoku na takich przedmiotach jak chemia.
-Dzień dobry, klaso!- do sali weszła wesoła jak skowronek pani Towers.- Jak tam, kochani? Ładny dzień, prawda?- nikt nie miał odwagi się odezwać. Już załapałam tę niepisaną zasadę. Gdy pani Towers pyta nas o samopoczucie lub pogodę czy cokolwiek w tym rodzaju, to znaczy, że będzie pytała albo, co gorsza...- Wyjmijcie karteczki. Sprawdzimy, czego się nauczyliście przez te półtora miesiąca.- właśnie. Albo zrobi kartkówkę. W ławce po ukosie, pod ścianą, Niall jęknął głośno uderzając czołem o blat ławki. "Widzisz, nie tylko ty się "cieszysz" na tę kartkówkę..." pomyślałam kipiąc sarkazmem. Przepisałam polecenia z tablicy i zaczęłam powoli rozwiązywać zadania. "Mol, mol, sześć przecinek zero osiem mola... Mole to ja mam w szafie!" wściekłam się, gdy wynik obliczeń wyglądał jakby ściągnięto go z kosmosu. "Przecież to niemożliwe, żeby objętość wyszła minus czterdzieści sześć mola na decymetr sześcienny!" Desperacko próbowałam naprawić zadanie, ale to było niewykonalne. "Jesteś idiotką, Jen. Kretynką do kwadratu! Miałaś szukać korków."
Ze szkoły wyszłam zła. Szybkim krokiem skierowałam się do domu. Miałam dość szkoły. Jedyny plus dzisiejszego dnia to przyjęcie do drużyny, reszta to jedno wielkie dno. Praktycznie wbiegłam na podwórko i rzuciłam się do drzwi. Wywaliłam na chodnik prawie całą zawartość torby, żeby znaleźć klucze.
-Jim? Jesteś w domu?- odpowiedziała mi cisza. Westchnęłam i ruszyłam do jego gabinetu. Pusto. Sprawdziłam pokoje na górze, łazienkę i salon. Mój brat pewnie siedzi w kościele albo na salce treningowej. Weszłam do kuchni i od razu w oczy rzuciła mi się jaskrawożółta kartka A4 na lodówce.
-"Jenny, jestem w domu dziecka, jak chcesz to wpadnij. Macy bardzo tęskni! Masz w lodówce rosołek od pani Wheeler. Stwierdziła, że trzeba się zaopiekować bożymi sierotkami. Co ja mam z tą babą... Jakby co, to komórka mi padła, będę w domu koło ósmej. Buziaki, Jim."- przeczytałam na głos. Aha. Fajnie. W sumie mogłabym pójść do Macy. Naprawdę dawno tam nie byłam. Odgrzałam ekspresowo rosół i zjadłam go, jedną ręką przekręcając kartki książki, którą dziś wypożyczyłam z biblioteki. Zmyłam po sobie naczynia, spakowałam do torby "Dziwne losy Jane Eyre" i poszłam w kierunku domu dziecka.
-Jenny!- Macy rzuciła mi się na szyję, gdy tylko przekroczyłam próg budynku.- Tęskniłam za tobą!
-Cześć, skarbie.- przytuliłam dziewczynkę i pocałowałam ją w główkę.
-Jenny, kochanie, dawno cię tu nie widziałam!- Rebeka, dyrektorka sierocińca, przemiła kobieta, podeszła do mnie z szerokim uśmiechem i też mnie uściskała.- Przyszłaś do Jima? Jest w rekreacyjnym.
-Właściwie to przyszłam do Macy.- uśmiechnęłam się do dziewczynki.- Dawno jej nie odwiedzałam, ale miałam strasznie dużo na głowie. Nowa szkoła to nie przelewki.
-Jasne, że tak. Nie martw się. Ważne, że dziś przyszłaś. Idziecie do ogrodu?
-A mogłabym zabrać Macy na spacer po mieście? Jakiś plac zabaw czy coś...- Rebeka zmarszczyła brwi i zastanawiała się przez chwilę.
-No dobrze, ale maksymalnie na trzy godziny. O osiemnastej jesteście z powrotem.
-Idziemy się pobawić? Pójdziemy na huśtawki?- Macy zaczęła podskakiwać w miejscu nie puszczając mojej ręki.
-Jeśli chcesz. Tylko biegnij po kurtkę, załóż buty i wychodzimy.- dziewczynka pędem pobiegła po schodach na górę do swojego pokoju i za parę minut wróciła już ubrana.
-Idziemy?
-Idziemy.- wzięłam ją za rękę i otworzyłam jej drzwi.
Szłyśmy chodnikiem w kierunku pacu zabaw niedaleko kościoła. Macy wesoło opowiadała o tym, co ostatnio wydarzyło się w domu dziecka, bez przerwy się śmiała, widać, że była szczęśliwa z powodu tego wyjścia. Otworzyłam furtkę na plac zabaw i Macy od razu pobiegła w stronę zjeżdżalni. Usiadłam na ławce pod ogrodzeniem na wprost zjeżdżalni i huśtawek, wyciągnęłam książkę z torby i zagłębiłam się w lekturze. Co chwilę tylko zerkałam na roześmianą Macy, która już siódmy raz wspinała się na drabinki.
-Safaa! Tylko nie odbiegaj za daleko!- usłyszałam dziwnie znajomy głos, ale nie miałam ochoty odrywać się od historii biednej Jane Eyre. Nagle książka zniknęła z mojego pola widzenia. Podniosłam głowę i zobaczyłam uśmiechniętą Macy, chowającą mój skarb za plecami.
-Pobaw się ze mną!- zażądała.- Albo nie oddam ci książki!- posunęła się do szantażu. Parsknęłam śmiechem.
-Osz ty, cwaniaro mała!- udałam, że zaczęłam ją gonić, a dziewczynka pisnęła, rzuciła książkę na ławkę, gdzie wcześniej siedziałam i schowała się za drzewem.- Zaraz cię dopadnę...- zaczęłam się skradać w jej stronę. Macy wychyliła się zza pnia i czmychnęła na drabinki. Pobiegłam za nią, ściągnęłam ją stamtąd i zaczęłam się kręcić w kółko trzymając ją w ramionach. Macy śmiała się i piszczała wniebogłosy. Wreszcie zdyszana zatrzymałam się i postawiłam ją na ziemi.
-Zobacz, ta dziewczynka bawi się sama.- wskazała mi niewiele od niej starszą czarnowłosą dziewczynkę siedzącą na huśtawce.- Mogę się z nią pobawić?
-No jasne.- odgarnęłam jej włosy z czoła i poprawiłam kurteczkę.- Leć, zapoznaj się z nią. Założę się, że będzie bardzo dobrą koleżanką.
Macy podeszła wolno do huśtawek i zagadała do dziewczynki. Ona odpowiedziała uśmiechem i za chwilę obie kołysały się na swoich huśtawkach rozmawiając o czymś. Zbiegłam z placu zabaw pod ogrodzenie oglądając się cały czas za siebie. Chciałam wrócić na swoją ławkę i jednocześnie nie spuszczać z oczu Macy. Nagle uderzyłam w kogoś plecami i oboje wylądowaliśmy na ziemi. Podniosłam głowę i jęknęłam w duchu. "Pięknie. Co jeszcze się dziś wydarzy, żeby ten dzień był bardziej beznadziejny?"

_______________________________________________

Proszę bardzo, oto napisany w dwa dni rozdział :) i do tego trochę dłuższy niż poprzedni :D

Dziś mam humor zdecydowanie do dupy. Nie dość, że jutro mam ostatnia godzinę jazdy i egzamin wewnętrzny, po którym (jeśli go zdam!) będę mogła zdać ten normalny egzamin, to jeszcze, jak na kalekę ogólną przystało, zrobiłam sobie coś w nogę. Ni to skręcenie, ni to nadciągnięcie ścięgna, ale kostko boli przy chodzeniu jak cholera i boję się, że będę miała problemy z prowadzeniem samochodu. Bo jak na złość boli mnie kostka u lewej nogi, czyli tej od pedała sprzęgła :-X szlag by to trafił :-/

Następny rozdział pewnie w kolejną niedzielę. Na "Everything's gonna be alright..." mamy już 50 rozdziałów! :D kolejny we wtorek lub środę, ale prędzej środa z przyczyn niezależących ode mnie :P

Dziękuję za komentarze i obserwacje :* <3

I to tyle :* 

Buziaki przesyła obandażowana od kolana w dół

Roxanne xD